Μονή Παναγίας Τατάρνας

Ἡ Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Τατάρνης (ἢ Τετάρνης) εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἱστορικὰ μοναστήρια τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδας, στὴν περιοχὴ τῆς Εὐρυτανίας. Κοντά της βρισκόταν, μέχρι τὴν κατασκευὴ τῆς τεχνητῆς λίμνης τῶν Κρεμαστῶν, πάνω στὸν ποταμὸ Ἀχελῶο, καὶ ἡ παλαιὰ ὁμώνυμη ἱστορικὴ γέφυρα τῆς Τατάρνας, ὀνομασία ποὺ πιθανότατα σημαίνει, σὲ διάφορες ἐκδοχές, τόπο συγκέντρωσης ἀνθρώπων ἢ ζώων ἢ περιοχὴ μὲ πλούσια βλάστηση.

Ἡ Μονή, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἱδρύθηκε τὸ 1111, ἐνῷ, κατὰ τὸν 13ο αἰῶνα, ἐνισχύθηκε σημαντικὰ μὲ τὶς χορηγίες τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς Ἄρτας. Ὡστόσο, ἀργότερα, πιθανότατα τὸν 14ο αἰῶνα, ἐρήμωσε. Στὸ Μοναστήρι σώζεται ψηφιδωτὴ εἰκόνα τῆς Ἄκρας Ταπείνωσης τοῦ 12ου ἢ 13ου αἰῶνα, ἔργο μοναδικὸ κατὰ τοὺς εἰδικούς, γιὰ τὴν ὁποία ὑπάρχει σχετικὴ παράδοση: Στὰ βουνὰ τοῦ Βάλτου, πέρα ἀπὸ τὸν Ἀχελῶο, κάποιος βοσκὸς φύλαγε τὰ πρόβατά του. Ξαφνικὰ κάποιο βράδυ βλέπει ἔκπληκτος ἕνα ζωηρὸ φῶς νὰ λάμπει στὸ σκοτάδι, ἀκριβῶς ἀπέναντι, κατὰ τὴν πλευρὰ τῆς Εὐρυτανίας. Τοῦ ἔκαμε μεγάλη ἐντύπωση. Διαβάστε περισσότερα...