Αφορμή των πιο κάτω σκέψεων είναι η εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου. Ο Ιησούς ως βρέφος σαράντα ημερών οδηγείται από την Παναγία μας και τον Ιωσήφ στο Ναό του Σολομώντος, εκπληρώνοντας την υποχρέωση που απορρέει από το Νόμο για τα νεογέννητα αγόρια .
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας τονίζουν ιδιαίτερα τη σημασία της περιτομής, του σαραντισμού και της βαπτίσεως. Ο Κύριος θέλει να τονίσει το ότι είναι τέλειος Θεός μα και τέλειος ως άνθρωπος κι αυτό γιατί μετά από 3-4 αιώνες θα πληγωνόταν το σώμα της Εκκλησίας από διάφορες αιρέσεις, καθώς κάποιοι θα κήρυτταν πως ο Χριστός ήταν Θεός κι όχι άνθρωπος ή ήταν άνθρωπος και όχι Θεός.
Επιπλέον, με την πλήρη υποταγή Του στο γράμμα του νόμου εκφράζει την επιθυμία και την προτροπή Του προς όλους να μιμηθούμε το παράδειγμα Του. «Στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε», λέει ο Απόστολος Παύλος (Β΄ Θεσ. β΄ 15). Συχνά ακούμε από χείλη πιστών φράσεις όπως:
«Ποιός πήγε στην άλλη ζωή και γύρισε να μας πει τι υπάρχει;»
«Πού λέει για νηστεία; Αρκεί να πιστεύουμε στο Θεό.»
«Μακάρι να ήταν κι άλλοι σαν εμένα.»
«Εγώ λέω τις αμαρτίες μου στην εικόνα του Χριστού».
Δυστυχώς, ο καθένας μας διαμορφώνει την πίστη στα μέτρα τα δικά του, με μόνο σκοπό να επαναπαύσει τη συνείδηση του, μα στην πραγματικότητα ξεγελάει τον εαυτό του πως είναι καλός άνθρωπος.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή της εορτής. Πριν εκατό περίπου χρόνια καθιερώθηκε στον ελλαδικό χώρο η εορτή της Υπαπαντής να είναι και η μέρα τιμής προς το πρόσωπο της Μάνας. Βρισκόμαστε σε μια φάση κατά την οποία ο δυτικός κόσμος, ο δήθεν πολιτισμένος κόσμος κάνει μια μεγάλη στροφή προς την αποχριστιανοποίησή του, καθιερώνοντας εορτές για όλες τις ημέρες του χρόνου, όχι αγίων μα αφιερωμένες σε ιδέες, γεγονότα κ.τ.λ. Μέχρι ενός σημείου είναι λογικό και δίκαιο, καθώς κάθε εορτή δια της οποίας τιμάται ένα ιστορικό γεγονός, μια ιδέα, λειτουργεί και ως παράδειγμα ή πρότυπο για τους νεότερους. Δυστυχώς όμως, φθάσαμε στην υπερβολή. Δίνουμε πρότυπα και παραδείγματα, που για τους γονείς και τους παππούδες μας θα ήταν όχι μόνο προς αποφυγή, αλλά προς κατακραυγή.
Δε γιορτάζουμε πια τους αγίους που τιμούν με το όνομα τους τα παιδιά μας, μα την ημέρα των γενεθλίων τους. Το χειρότερο, σε πολλά χωριά της επαρχίας μας οι πολιτιστικοί σύλλογοι, αντί να οργανώνουν κάποια τιμητική εκδήλωση προς τιμήν του Αγίου που εορτάζει το χωριό τους, καθιερώνουν όλο και περισσότερο άλλου είδους εορτές, όπως του τσίπουρου, του κάστανου, της πατάτας, του καλαμποκιού, της πέστροφας κ.α.
Διερωτάται λοιπόν κάποιος, ποιόν τιμούν οι διοργανωτές τέτοιων εκδηλώσεων; Ποιός ο σκοπός αυτών; Είναι άραγε έκφραση πολιτισμού; Η απάντηση συχνά γνωστή. Το κάνουμε γιατί θέλουμε να κρατάμε τις παραδόσεις μας. Μάλλον αστείο ακούγεται. Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία καταρρέει πνευματικά, πολιτιστικά, ηθικά, γλωσσικά, και για μας και πληθυσμιακά. Ποιό, επομένως, το όφελός τους;
Κάποια στιγμή, αγαπητέ αναγνώστη, όλοι μας θα φύγουμε από τούτη τη ζωή. Μεταξύ πολλών μεγάλων ερωτημάτων, υπάρχουν και τα εξής: Τί παραλάβαμε από τους γονείς μας και τί παραδίδουμε στα παιδιά μας; Πού οδηγούμε εμείς, και όχι οι άλλοι, την κοινωνία μας;
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
