Κάθε χρόνο την τέταρτη Κυριακή μετά το Πάσχα, η Εκκλησία θυμάται τη συνάντηση του Ιησού Χριστού με μία γυναίκα από την πόλη της Σαμάρειας. Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ιωάννη (δ’, 5 – 42), ο Ιησούς κατά τη μετάβασή του από την Ιουδαία στη Γαλιλαία συναντήθηκε με τη Σαμαρείτιδα στην πόλη Σιχάρ, κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ, όπου στάθηκε για να ξεδιψάσει. Ο Ιησούς της ζήτησε νερό και στη συνέχεια, αφού της αποκάλυψε την ιδιότητά του, της εξήγησε τη διδασκαλία του. Η γυναίκα πίστεψε και βαπτίστηκε χριστιανή με το όνομα Φωτεινή. Την εποχή του Χριστού, οι Σαμαρείτες, που ήταν ειδωλολάτρες, βρίσκονταν σε οξεία διαμάχη με τους Ιουδαίους. Ο Ιησούς κατ’ αρχάς απαγόρευσε στους μαθητές του να επισκέπτονται τη Σαμάρεια, αλλά στη συνέχεια δεν δίστασε να προσηλυτίσει τους Σαμαρείτες, αρχής γενομένης από τη γυναίκα του Ευαγγελίου. Ο Θείος λόγος που έβγαινε απ’ το στόμα Του καρποφόρησε στις καρδιές τους και πίστευαν πια σ’ αυτόν απ’ την προσωπική τους εμπειρία.
Τελειώνοντας το σχολιασμό της ευαγγελικής περικοπής, ωραίο είναι να παραθέσουμε κάποια σχόλια για το πρόσωπο της Σαμαρείτιδος από τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά: «Είναι ωραία σαν η σελήνη, επειδή φέγγει, αν και επικρατεί η νύκτα της ασέβειας ακόμα. Εκλεκτή σαν ο ήλιος, γι’ αυτό ονομάστηκε Φωτεινή απ΄ τον Σωτήρα και καταγράφηκε και αυτή στον κατάλογο των μελλόντων να λάμψουν σαν ο ήλιος κατά το ευαγγέλιο, επειδή επισφράγισε τον υπόλοιπο της βίο με μακάριο και μαρτυρικό τέλος και τώρα αναγνώρισε το Χριστό ως αληθινό Θεό…» (Ομιλία 19). Ο Θεάνθρωπος καταξιώνει τον άνθρωπο ως πρόσωπο κατ’ εικόνα Θεού πλασμένο. Ο Υιός του Θεού επικοινωνεί και προσφέρει την αγάπη του προς κάθε άνθρωπο, όσο αμαρτωλός και περιφρονημένος κι αν είναι. Ο σύγχρονος άνθρωπος, μέσα στην κοινωνία μας που πολλές φορές είναι πνευματικά και ηθικά χρεοκοπημένη, βιώνει συχνά επώδυνα αδιέξοδα, μοναξιά και περιθωριοποίηση, απόρριψη και εγκατάλειψη και έχει έντονα υπαρξιακά ερωτήματα. Ο Ιησούς Χριστός περιμένει την προσωπική συνάντηση με τον καθένα μας, για να μας μεταδώσει την Αλήθεια, που είναι ο Ίδιος, να μας δωρίσει το «ύδωρ το ζων» και να μας εκτοξεύσει πέρα από τα στενά όρια της εγκόσμιας ζωής. «(Η σχέση ανθρώπου και Θεού) είναι συνάντηση προσώπων, μοναδικών, πάντοτε ανεπανάληπτων, που παραμένουν αιώνια. (…) Και η προσευχή Πρόσωπο με πρόσωπο με έβγαλε από τα στενά όρια του χρόνου και του χώρου και του κόσμου και όλων των άλλων πλευρών της εγκόσμιας ζωής…» (Αρχ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Κεφ. 5).
Εκ του Γραφείου Τύπου της Μητροπόλεως